Rozdział XIII

     ,,Pozwólcie sobie na wybaczenie" - zapisałam na żółtej samoprzylepnej karteczce i przykleiłam ją na środku lodówki. Doszłam do wniosku, że to było źródłem ich problemów w komunikacji. Zarówno mama, jak i ciocia, obnosiły się dumą, zamiast zakończyć to, o czym tak naprawdę słuch powinien dawno zaginąć.

Starałam się dyskretnie przekonywać obie kobiety do wyciągnięcia ręki, ale ciocia przykrywała się strachem, natomiast mama uważała, że to nie ona zawiniła, dlatego nie zamierzała niczego robić.

Zwróciłam się do Adriana, którego ostatnio często nie było w domu, gdyż poświęcał się studiom. Twierdził, że należy je zostawić, a w końcu same zrozumieją, że nadszedł czas na zgodę.

Być może miał rację, ale trudno było mi to zrobić, kiedy wiedziałam, że poprzednie próby nie przynosiły rezultatów. Początkowo zapominałam o jego pomyśle. Dopiero po około tygodniu po raz pierwszy przeżyłam dzień bez ingerencji w ich relacje.

Dzisiaj, w piątkowy poranek przed wyjściem do szkoły, zostawiłam im tę radę na lodówce. Na tym postanowiłam zakończyć swoje zaangażowanie w tę sprawę.

Kiedy wracałam, już od momentu znalezienia się na naszej ulicy, kilkadziesiąt metrów od domu, usłyszałam krzyki. Coś się stłukło, ktoś coś przewrócił, ktoś trzasnął drzwiami, a drugi ponownie je otworzył. Rzuciłam się biegiem, aby jak najszybciej rozdzielić awanturujące się kobiety, ale gdy stanęłam przed schodami, wszystko ucichło. Zdezorientowana weszłam do środka. W salonie nikogo  nie było, jednak wyglądał on jak po przejściu tornada. Podobny widok spotkałam w kuchni. Weszłam na piętro, gdzie przez niedomknięte drzwi, zauważyłam mamę i ciocię w sypialni. Siedziały na łóżku i przytulały się do siebie. Otworzyłam szerzej drzwi, ujawniając swoją obecność i uśmiechnęłam się do nich.

Cisza była naturalna, przepełniona wolnością i świeżością oraz całkowicie wyzbyta niezręczności. Nareszcie odetchnęłam z ulgą. Uspokoiłam się, choć nadal nie wiedziałam co było przyczyną tego konfliktu, ale w tej chwili nie miało to nawet najmniejszego znaczenia.

Usłyszałam, jak ktoś wchodził do domu. Zeszłam na parter i zobaczyłam mojego brata.

- Co tak wcześnie? - zapytałam.

- Zajęcia się nam skróciły. Nie cieszysz się? - spytał z nutką ironii w głosie.

- Oczywiście, że się cieszę - powiedziałam i przytuliłam go - pogodziły się - dodałam.

- Widzisz, mówiłem ci! - uśmiechnął się - Jak do tego doprowadziłaś?

- Właściwie nic takiego nie zrobi...

- Już ja cię znam, siostrzyczko - przerwał mi.

- Idź po mamę i ciocię, a ja zrobię herbatę - powiedziałam.

Udałam się do kuchni, skąd usłyszałam krytykę Adriana, który właśnie zauważył w jakim stanie był obecnie nasz dom. Tutaj też właściwie nie było gdzie postawić stopy. Zabrałam się za powierzchowne uprzątnięcie pomieszczenia. W międzyczasie wstawiłam czajnik na gaz i uszykowałam kubki. Po chwili na dół zbiegła mama.

- Zbieraj się, idziemy do kina - oznajmiła.

- Jak to do kina? Robię herbatę.

W tym czasie ciocia z Adrianem zdążyli  pojawić się obok nas.

- Dalej Michalino, chodźmy, herbatę zrobisz później - do mamy dołączyła ciocia.

- No już! - powiedział Adrian i złapał mnie za rękę.

- Chcemy wam wynagrodzić nasz konflikt - zaznaczyła mama.

W ekspresowym tempie ubraliśmy się i opuściliśmy dom. Wsiedliśmy do samochodu Adriana i ruszyliśmy w drogę. Z radia rozbrzmiewała piosenka mojego ulubionego zespołu. Byłam najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Patrzyłam jak zostawiamy za sobą kolejne budynki i drzewa. Im dłużej siedzieliśmy w aucie, tym bardziej byliśmy razem. Droga, która za nami znikała, była jak pasmo nieszczęść i konfliktów, które właśnie zostało zrzucone z barków naszej rodziny.

Dojechaliśmy. Kiedy po chwili poszukiwań, znaleźliśmy miejsce parkingowe, mama oznajmiła, że pójdzie kupić bilety.

- Przecież jeszcze nawet nie wybraliśmy filmu - powiedziała ciocia.

Mama zaczęła zjadać ją wzrokiem. Popatrzyliśmy na siebie z Adrianem, dając znak, że musimy działać. Złapałam ciocię pod ramię, mój brat zajął się mamą. Znowu wróciły do nas szampańskie nastroje, uśmiechy i zabawa. Weszliśmy do kina i rozejrzeliśmy się za repertuarem. Ostatecznie wybraliśmy komedię, która aktualnie była na szczytach rankingów. Kupiliśmy popcorn i ruszyliśmy ku kinowej sali. Zajęliśmy miejsca tak, aby rozdzielić dopiero co pogodzone siostry. Zaczęły się reklamy, a ja zastanawiałam się dlaczego tak cienka była aktualnie granica dzieląca nas od dobrej atmosfery do kłótni.

Siedziałam pomiędzy mamą, a ciocią. Sytuacja wydarzyła się tak szybko, że nie zdążyłam zarejestrować wydarzeń. Któraś z sióstr trzymała na kolanach popcorn, na który druga również miała ochotę, ale zamiast kulturalnie poprosić, wyrwała jej go z ręki, rozsypując go gdzie się dało. Zaczęły nawzajem obarczać się winą i przekrzykiwać. Nie mogłam ich uciszyć. Szarpały się i nawet Adrian nie był w stanie ich rozdzielić.

Na salę wbiegł ochroniarz, próbując załagodzić sytuację, jednak podziałał zupełnie odwrotnie, gdyż kłótnia przeniosła się na jego osobę. Siostry były oburzone tym, że ktoś postanowił ingerować w tę wymianę zdań. Chociaż przez chwilę były zgodne.

- Przyślijcie mi kogoś - powiedział ochroniarz przez swoją krótkofalówkę.

Za moment przybiegło jeszcze dwóch panów, którzy zajęli się kobietami. Wyprowadzili je, a ostatni z ochroniarzy nakazał nam wyjść razem z nimi.

Tak wyglądał nasz wspólny wyjazd. Zaprowadzono nas do małego pokoju, w którym stało biurko, kilka krzeseł i niewielka kanapa.

- Proszę tu zaczekać - oznajmili nam.

Po około dwudziestu minutach w drzwiach stanął policjant. Usiadł przy biurku i zapytał, czy chcemy rozmawiać wszyscy razem, czy na osobności. Chciałam jak najszybciej stamtąd wyjść, dlatego postanowiłam, że nie będziemy się rozdzielać.

- Czy mogą państwo wytłumaczyć mi co się stało?

Mama i ciocia zaczęły razem mówić, nie zrozumiałam żadnego z ich słów. W całym pomieszczeniu rozległ się gwar. Mundurowy oświadczył, że cofa pytanie, gdyż nie potrafimy się szanować i słuchać.

Musieliśmy wyjść i czekać, aż zostaniemy poproszeni. Zostałam wywołana jako ostatnia.

- Proszę usiąść. Chciałbym poznać twoją wersję wydarzeń.

Opowiedziałam policjantowi wszystko, co wiedziałam, zaznaczając, że to między nimi normalne. Słuchał uważnie, czasami coś notował. Gdy skończyłam mówić, milczał. Po chwili wziął głęboki oddech i odezwał się.

- To wygląda jak kłótnia nastolatek o jednego chłopaka. Nie wiem jaka jest przyczyna ich konfliktu, ani dlaczego przenoszą swoje prywatne sprawy na wizję publiczną, ale ewidentnie są to sprawy z przeszłości. Obie opowiadały mi jakieś historie.. - zastanawiałam się dlaczego akurat mnie to wszystko mówił.

 - Jakie historie? - dopytałam.

- Głównie wyniesione z domu. O szkole, świętach, rodzinnych uroczystościach. Narzekały na siebie nawzajem. Któraś wspomniała o jakimś Kamilu, cytuję: ,,nawet jego siostra nie potrafiła mi odpuścić". Potem zaczynały się...

Nie słuchałam dalej. Mój wzrok zamarł ze zdziwienia. Pewien rodzaj przerażenia ogarnął mnie tak, że nie mogłam się ruszać. Patrzyłam w jeden punkt przed sobą, oszołomiona wiadomością, która przed momentem do mnie dotarła.

- Halo - policjant pomachał mi ręką przed oczami.

- Przepraszam. Dziękuję. Do widzenia.

Wstałam i wybiegłam z pokoju, mijając mamę, ciocię i brata. Musiałam zaczerpnąć świeżego powierza. Czułam, że zaraz może mi go zabraknąć. Kiedy w końcu znalazłam się na zewnątrz, złapałam za barierkę, gdyż bałam się, że mogłam się przewrócić. Miałam ciemno przed oczami i nie kontrolowałam tego, kiedy osunęłam się na ziemię. Po chwili znalazł się przy mnie Adrian. Klepał mnie po twarzy i coś krzyczał. Nie pamiętam co stało się potem. Cały mój umysł zajęła przed momentem usłyszana wiadomość, po której fakty zaczęły układać się w całość.

Policjant poinformował mnie o przyczynie kłótni najbliższych mi kobiet. Mój tata Kamil przestał być w moich oczach tak idealny, jak dotychczas. Cała moja rodzina, wszystkie relacje i zdarzenia wyglądały jak kiepski serial, z nieciekawym zakończeniem.

Byłam pewna, że siostry kłóciły się o mojego ojca. Nie wiedziałam tylko w którym momencie mojego życia konflikt ten był w punkcie kulminacyjnym. Nie byłam gotowa na usłyszenie tej prawdy. Poczułam jak moja głowa stawała się coraz cięższa, a potem zasnęłam.